Ciao tutti, buongiorno, daar zijn we weer!
Aan al het goede komt een eind en zo ook dit korfbalseizoen. Nog 1 laatste keer in deze samenstelling mag er worden opgetreden tegen Invicta op het prachtige knollenveld van Surhuisterveen (wat volgend seizoen gelukkig ook zijn einde kent). Alle danspasjes waren voorafgaand goed ingestudeerd, want vandaag moesten we het weer spannend maken. Nog een laatste keer zouden we scherp aan de wedstrijd beginnen en aangezien Jelmer Veenhuizen nog niet langs de lijn stond konden we nog een keer van de muziek van onder andere ABBA genieten tijdens het inschieten. Over ABBA gesproken; hun laatste album heet 'Voyage' ofwel reis in het Frans. En wat een reis is het afgelopen seizoen geweest. Van echte 'reizen' zoals naar Leeuwarden (voor de trouwe lezer), als de spreekwoordelijke reis met elkaar. Sommige spelers vinden reizen zo leuk dat ze deze wedstrijd moesten missen omdat ze op reis naar het buitenland zijn, of op de tractor alle 11 steden bezoeken.
Vol goede moed begon de wedstrijd. 4 roodhempjes in de aanval, en ook 4 in de verdediging (een verrassende opstelling al zeg ik het zelf). Ondanks dat Invicta bij het opstellen even volledig de weg kwijt was en in het verkeerde vak stonden, begonnen ze toch scherper aan de wedstrijd dan de AVEK-formatie. Ook AVEK kent het einde van een tijdperk, met hun nieuwe locatie. Zoals al eerder vermeld, begonnen Jelmers minions stroef aan de wedstrijd. De mand werd wel gevonden, maar niet aan de goede kant. Ballen het vak uitbrengen bleek een lastige opdracht. Te gehaast werden ballen gegooid die nooit hun bedoelde bestemming hebben bereikt. Gelukkig weet Johannes de Feanster drooglegging te doorbreken en zodoende staat er een 1-4 stand op het scorebord.
Door het seizoen heen is deze samenstelling mensen toch wel echt een groep geworden. Alsof we geïnspireerd waren door een grote groep Nederlandse zangers en zangeressen hadden wij ook niet gedacht dat 'ik dit zo missen zou'. Kans na kans na kans werd gemist. Na wederom nog een tegengoal was het tijd voor een (correcte) blaas op het fluitje waarmee de rust werd ingeluid. In de rust werd nog weer eens benadrukt wat dit jaar al vaak gezegd werd. Wat werd er gezegd zult u denken, nou dat is al zo vaak gezegd, daar ga ik niet dieper op in. Soms hoeft een goed recept ook niet worden aangepast, want de tweede helft was een stuk beter. Tim zette de verdubbelaar in en pardoes hadden we 2 gemaakt. Nu hoor ik u denken; Pardoes.. Pardoes… is dat niet die mascotte van Walibi?
Nee…
Maar een goeie poging. Het is de mascotte van de Efteling. Algoed, we zetten onze droomvlucht door, want wederom wordt de korf gevonden en binnen enkele minuten is onze score maal 3 gedaan. Ditmaal is het Loanster (en kampioen) Johan die scoort.
Dan even terug naar de tegenstander, luisterend naar de naam Invicta. Iets wat in het Latijn zoiets als ongeslagen of onoverwinnelijk betekent. Zouden zij haar naam waar kunnen maken? Het lijkt van wel, want er wordt begonnen met een tegenoffensief door de Kollumers. Zij lopen na wederom 3 goals dan op ons uit tot een 3-8 voorsprong.
Maar goed, het FeBo octet geeft niet op, de ene helft van deze korfbalcombinatie-formatie, bestaat vandaag op de kop af 66 jaar. Hoe mooi zou het zijn om deze dag dan ook met een overwinning te gaan vieren. Het wordt een race om de achterstand van 5 punten voor het einde van de wedstrijd in te halen, maar we doen ons uiterste best.
Voor de laatste keer presenteren we alles wat we in huis hebben aan een publiek dat gedurende het seizoen is gegroeid. Dit publiek mag nog een aantal doelpunten aanschouwen, omdat de dames besluiten het heft in eigen handen te nemen. José en Tessa zorgen er vakkundig voor dat het gaatje weer tot 3 brengt.
In tegenstelling tot de 3js weten onze j's wel wat een hit scoren is. Bovendien bestaan de 3js niet eens uit 3js. Dat voelt hetzelfde als dat k3 niet bestaat uit 3k's…. Maar goed onze 3js weten dus wel te scoren. Een goal van Johannes laat het gaatje krimpen tot 2 en na doelpunten van José en Johan staat het gelijk. Er is nog van alles om voor te spelen met nog dik vijf minuten op de klok, wordt het een zinderende strijd.
In deze hectische slotfase vraagt iedereen wat voor einde dit seizoen zal kennen. Gaat het als een nachtkaars uit? Of hebben we het licht gezien en weten we hoe we: "Naar de sterren en daar voorbij" moeten gaan? In de (purple) rain, (ja, Peter, hij staat er toch in) wordt gestreden tot het laatste fluitsignaal uiteindelijk zal klinken. Hoe dan ook is het een super seizoen geweest (zolang je niet al te veel aandacht besteed aan de uitslagen). Er werd al 1 keer gewonnen, voegen wij daar vandaag nog een tweede aan toe? De minuten lijken uren te duren en de sfeer aan de kant is gespannen.
We kunnen het kort houden, maar we kunnen dat ook niet doen. En natuurlijk gaan wij voor de lange weg dus hier volgt nog een reconstructie van de laatste minuut met nog steeds 8-8 op het scorebord. Zowel zweet als regendruppels druppen van de spelers af. De wolken lijken eindelijk ruimte te maken voor de zon, sommige supporters kijken opgelucht naar boven. Diep van binnen overheerst toch de spanning. Vanaf de zijlijn wil je zoveel doen, maar toch kun je weinig. Toekijkend hoe de verdediging van de thuisploeg de bal weet te onderscheppen en nog 1 keer naar het aanvalsvak weet te krijgen klinkt op de achtergrond Bruce Springsteen met "Glory Days". Iedereen voelt dat dit het moment is dat het moet gebeuren om over 10 jaar terug te kijken naar onze glorie dagen in de junioren. Het publiek gaat er nog even goed voor zitten, de wisselspelers zitten nagelbijtend langs de kant, coaches van beide teams lijken rustig van buiten, maar voelen de spanning. In het veld stralen de roodhemden vertrouwen uit. Vanaf de kant wordt duidelijk gemaakt dat ze moeten bouwen aan nog 1 goede kans. De aanvallers knikken instemmend. Tegenover hen scherpen de verdedigers zich nog 1 keer op. De bal wordt rond de korf gespeeld voordat de rebound wordt ingevuld. Als iedereen op zijn plaats staat is het tijd voor de laatste kans van dit seizoen. Nog een keer gaat de bal richting de ronde gele - op drieënhalve meter hangende - mand. Nog een keer stijgt de spanning en iedereen voelt het aankomen. Zo'n honderd ogen volgen het traject van de zwart-wit geblokte k5 bal. Spelers in het oranje kijken bezorgd waar de in het rood spelende team hopend toekijkt. Zou het dan toch kunnen, een volledige wedstrijd achter staan en dan toch terug komen tot 8-8? Is een tweede overwinning nog mogelijk? Alles hangt af van dit laatste schot. Hoewel de bal maar een paar secondes in de lucht is lijkt het een eeuwigheid te duren. In een flits denkt iedereen nog even terug aan dit seizoen. De regendans met het animatie team. De spontane pubquiz. Handjes, handjes, handjes. Jelmer zijn salto's. Matten die door de zaal vliegen. Een gesloopte bowlingbaan (je had er bij moeten zijn). Kapotte (of natgeregende) schoenen. De sierlijke wijze waarop de familie de Boer door het veld gleed. De manier waarop sommige mensen hun favoriete ijs omzetten in schoten en de raketten ons om de oren vlogen. Vermiste coach. "Waarom heeft u twee koptelefoons", "hèèè." Spelers die zo verward zijn dat ze niet meer weten of ze op korfbal of op voetbal zitten en spontaan proberen de bal weg te schoppen (wat overigens maar weer eens aantoonde waarom deze persoon niet op voetbal zit). De vele muzikale intermezzo's, van elke week dezelfde Nederlandstalige klassiekers. De (helaas) eenmalige warming-up muziek, van ABBA. Het slaperige starten starten aan de wedstrijd, na vooraf geïnstrueerd te zijn om scherp aan de wedstrijd te beginnen. De constante strijd met de natuurelementen.
Het lachen, maar ook de tranen. Eigenlijk te veel om op te noemen. U had er gewoon bij moeten zijn.
Iets afsluiten is soms lastig en het zit in de natuur van de mens om dit uit te stellen. Misschien was het al opgevallen, maar dat ervaren wij nu ook. De stand, die doet er niet toe, die is wel ergens te vinden in dit verslag. Heb je deze nog niet meegekregen, lees dan vooral even terug. Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis daarnaartoe. Als team zijn we ontzettend gegroeid, hebben we weinig gewonnen, maar veel bereikt. Helaas komt toch elke reis uiteindelijk ten einde. Onze wegen splitsen hier, en dus was er ook een emotioneel afscheid. Volgend seizoen andere teams en voor Jelmer Veenhuizen zelfs een andere club. Het was een waar genoegen om het laatste deel van het seizoen mee te mogen doen, met de toppers van de A's. Nog een keer willen wij vanaf hier het publiek bedanken, maar ook u als lezer, bedankt. Want zeg nou zelf, elk weekend 3 A4'tjes lezen moet je hobby ook maar zijn. Nogmaals bedankt en hopelijk tot na de zomer!
Niet alleen was dit onze laatste wedstrijd, maar het is dit jaar ook de laatste keer Groots met een zachte G, daarom wil ik graag met het volgende afsluiten. "Ik heb tranen gelachen, onnozel gedaan en tenslotte tevreden, het licht uitgedaan."
Laatste dans, een lach
Samen korfballen, plezier
Laatste kans, een traan
Getekend Jelmer & Jelmer BV (de Boer & Veenhuizen)
