Bal vragende ogen, Oom Yoghurt en een vreemd gaande scheidsrechter. Welkom bij een normale wedstrijd van het 3e.
Beste lezers, vandaag gaan we het hebben over het geheim van het 3e team. Wat is nu de achtergrond van het grote succes van dit prehistorisch gezelschap waar zo langzamerhand een wachtlijst is ontstaan van mensen die bij dit team willen horen. Om dit te begrijpen moet je 30 jaar terug in de tijd. Toen is de basis gelegd voor dit team. Ik weet nog goed dat ik als beroemd Drachtster voetballer verkering kreeg met de schoonste van KV It Fean, verliefd tot over mijn oren deed ik alles voor deze zwevende hinde. Zo ook meedoen aan een mixtoernooi van KV It Fean. Enigszins met een denigrerend lachje deed ik mijn 1e stappen op het korfbalveld en ik weet niet zeker of ze medelijden met mij hadden of dat ik toen al zo goed was, maar ik scoorde mijn 1e doelpunt. Zwevend van geluk dacht ik dat korfbal niks voor stelde, totdat ik Tjitske Lettinga, een dame van de selectie moest verdedigen.
Toen gebeurde het, het te grote ego van mij werd aan gruzelementen geslagen. Tjitske ging mij aan alle kanten voorbij en vernederde mij tot op het bot. Blijkbaar was dit nodig om mij lid te krijgen van deze bijzondere club. Ik kwam in het 3e team, een bont gezelschap met diverse karakters. Ik werd bij nestor Pieter Veninga in het vak gezet om de 1e stappen van het korfbal te leren. Hij moet wel engelen geduld moeten hebben om van deze ruwe, slidings makende ex-voetballer een korfballer te maken. De rest van het team deed gewoon wat het moest doen, goed korfballen en ik…… ik mocht langzaam leren. Het is geen toeval dat Pieter Veninga later vertrouwenspersoon is geworden van onze club. Hij had het allemaal al en keer gezien. Het 3e van toen ging ook met elkaar weg, Centre Parcs een prachtig weekend.
Wat mij vooral opviel is dat er in dit team met al die verschillende kwaliteiten, karakters en gebreken er altijd met intense plezier en sportbeleving met elkaar werd om gegaan.
Nu 30 jaar later, speel ik weer met Jenco, deze trouwe frontsoldaat is er nog altijd bij, nog steeds dezelfde passie, nooit willen verliezen en weer heb ik groep mensen om mij heen die meer zijn dan de som van het aantal leden van het team. Het allermooiste en misschien wel het grote geheim van dit team is dat we elkaars gebreken omarmen als een verloren liefde die terug is gekomen, elke week weer is er een intrinsieke motivatie bij elk lid van het team om samen op onze manier de wedstrijd te spelen met alle ongemakken die er zijn. En die ongemakken zijn er, maar juist daarin schuilt het grote geheim, we accepteren elkaar zoals we zijn en spelen met een drive en plezier om nog steeds wedstrijden te winnen. Na de wedstrijd is het goed, of we nu gewonnen hebben of verloren.
Goede wijn behoeft geen krans.
Maar nu komt het, wat hebben wij een pest hekel aan verliezen. Ja echt, allemaal leuke woorden hierboven en aardig voor elkaar zijn en elkaars gebreken accepteren en normen en waarden en oh ja, wat zijn we aardig voor elkaar en blablabla. Maar niet als we verliezen!!!!!
Als het dreigt mis te gaan, wordt er meedogenloos gewisseld en spelen we bruut en ongenuanceerd resultaat korfbal. Op de bank worden de statistieken besproken. Met een gelijkspel zijn we ook kampioen. Moeten we het spel vertragen met veel wissels of moeten we de scheidsrechter afleiden. Dat laatste hebben we gedaan. Al moet ik zeggen dat Atje dit wel op een bijzondere manier deed, gelukkig waren er geen kleine kinderen bij, anders hadden we Pieter Veninga moeten inschakelen.
Alhoewel ik heb de scheids niet horen klagen.
Maar als je zo dicht bij het echte kampioenschap bent dan doe je alles en dan weiger je om op te geven. Vooral in de derby tegen DTS 4, deze balkenspringers maakten het ons vandaag moeilijk en hadden misschien ook wel iets meer kansen dan ons. Maar als het er dan op aan komt dan worden de mannen van de jongens gescheiden en weten we hoe we een wedstrijd dood moeten maken. In de slotminuten werd besloten tot 1 laatste wissel. En daar liep ze in de warming up. In 30 jaar tijd is ze niks veranderd. Nog steeds als een schone hinde zweeft ze over het veld, nog steeds de schoonste
van allemaal in mijn ogen. Gewoon een lekker ding! En al meer dan 25 jaar mijn vrouw en onderdeel van dit bijzondere team. Ze scoort nog even alsof het niks is en de wedstrijd wordt weer gewonnen.
Kampioen!!
Voor de kampioenen is er Patat met alcoholische ranja en even voelen we ons weer 10 jaar oud en genieten we van ons kampioenschap alsof we weer jong zijn. De verhalen komen los en allemaal weten we, hier doen we het voor. De kampioensfoto die is gemaakt heeft een historische waarde die vergelijkbaar is met de Nachtwacht van Rembrand. Zoveel mooie mensen met ieder zijn eigen verhaal. Al die verhalen bij elkaar maakt het de moeite meer dan waard om bij dit team te horen.
Het feest gaan we houden bij de scheidsrechter, want het ligt altijd aan de scheids, Jaap het was weer heerlijk om je te zien. Gaan we vaker doen!
Nog 1 wedstrijd op het veld en dan de zaal weer in met deze mooie mensen.
Dit zijn de spelers die het kampioenschap op het veld mogelijk hebben gemaakt:
Heren: Jenco, Sietse, Peter K, Peter Steffen, Jan Robert, Jille, Janco, , Peter H, Joeke, Evert en ik zij de gek.
Dames: Margriet. Hester, Atje, Grietje, Petra, Gea en Manon
De lijst zal nog wel langer worden, want iedereen is welkom en broodnodig.
Henk Kempenaar
Speler van het 3e team
