Trouwe lezers, wat ben ik blij dat u weer de moeite neemt om mijn bijdrage van het 3e weer te lezen en normaal vraag ik ook niet meer van u, maar vandaag wil ik dat, voordat u verder leest, op YouTube het nummer: het dorp van Wim Sonneveld op zoekt en afspeelt terwijl u dit verhaal leest. Ik geef u even tijd om dit te doen… … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … …
Zit u klaar, daar gaan we!
De hele week was het onrustig, er hing wat in de lucht. Evert haakte vroeg in de week al af en kon zaterdag niet mee, op donderdag moest Sietse onze midweek fluiten en moesten Peter en Petra ineens wissel zitten bij de midweek, late afmeldingen voor de training van Thelena en Grietje en Sophie trainde ineens mee……….. Ikzelf raakte om onverklaarbare wijze geblesseerd en Hester kwam later op de training.
De strijd wordt harder en grenzen worden verlegd in deze nieuwe aflevering van: Wie is de Mol?
Voor mij wort het steeds meer duidelijk: leg de causale verbanden maar naast elkaar en leg de 1e letters die daar uit voortkomen naast elkaar en er komt het woord grijs tevoorschijn. Het web sluit zich!!!
Onze reis gaat vandaag naar het pittoreske Drachtstercompagnie, het dorp waar mijn moeder is geboren en waar mijn vader nog kappersknecht is geweest bij kapper Vaals, ik kijk om me heen of ik de oude kapperszaak zie en even denk ik mijn vader en moeder, hand in hand, te zien lopen op het vrijerspaadje en met een lach en een traan rijd ik richting de korfbalvelden en rijden we langs slagerij J van der Ven?
Bij het uitstappen uit de wagens, kun je toch zien dat we er niet jonger op worden met z’n allen. Enige vorm van souplesse is ver te zoeken en de 1e pijntjes zijn al voelbaar. Langzaam lopen we naar de kleedkamers.
Zie ik daar nu Thelena wel heel enthousiast lachen met een heer van de tegenpartij?!
Door alle blessures en ziektes, Sietse beterschap, en afwezigen hebben we weer een vers blik spelers open getrokken en met trots mag ik u voorstellen aan nog een Peter, nog een Henk en onze benjamin Piet Jan. Deze combinatie van jong en enigszins oud gaat vandaag de strijd aan met het lastige TFS/Wêz Handich.
De vorige wedstrijd werd met grote moeite gewonnen en we wisten: het wordt hard werken vandaag!
Gelukkig hadden we al een excuus, mocht het mis gaan, het gras van het nieuwe kunstgrasveld van TFS was toch wel hoog en voelde vreemd aan en anders is er altijd de scheidsrechter nog. Enige vorm van zelfkritiek is ons onbekend.
De 1e helft laat al zien dat we het vandaag niet cadeau krijgen. Een gelijk opgaande strijd met steeds een klein voordeeltje voor de tegenstander. Peter Hylkema houdt ons in de race met enkele mooie doelpunten. De rust nadert en tactische overpeinzingen krioelen door mijn hoofd. Hoe gaan we wisselen? Waar kunnen we de tegenstander pijn doen?
En als een echte coach stap ik op Piet Jan af en zeg de historische woorden: ben je er klaar voor? Piet Jan knikt! Ik zeg: je speelt voor Peter Koopstra, hij zegt: wie is dat? Ik zeg, en hier kwam het ijzige besef: die Grijze!!! Piet Jan kijkt mij verward aan en ineens besef ik dat mijn antwoord geen antwoord is!
We zijn allemaal grijs, nu weet ik wel dat grijs is het nieuwe antraciet is en dat wij voor onze leeftijd het nog prima doen en dat mooi grijs niet lelijk is en dat de buitenkant niet belangrijk is. Nu hoor ik u denken: bedoel je niet zwart i.p.v. antraciet ? Technisch gezien hebben jullie gelijk maar in deze huidige polariserende samenleving waarin elke kleur in ons pallet verantwoord moet worden, houd ik het op het genderneutrale antraciet. Voordat je het weet heb ik ook een # aan mijn kont hangen.
De 2e helft laat hetzelfde beeld zien, heel hard werken en ook Piet Jan scoort zijn debuutgoal in het 3e. Maar het is niet genoeg, vandaag vinden wij onze Waterloo. Vandaag is het net niet genoeg en verliezen we en maken we de competitie weer enigszins spannend. Wat natuurlijk ook ons doel is, want laat er geen misverstand over zijn, natuurlijk krijgen wij ons feestje en ondanks dat het de mol vandaag is gelukt om de boel in de war te brengen, raken wij niet in paniek. Wij zijn het 3e!!!
De wedstrijd is afgelopen, Peter Koopstra is 50 geworden en trakteert ons op taart en ik zie ons staan, minimaal 1,5 meter uit elkaar, smikkelend van deze heerlijke traktatie en dit prachtige plaatje is waar het allemaal om gaat. Bijna allemaal grijs maar in ons hoofd voelen we ons op dat moment en in deze setting weer even 12. Even vergeet ik de tijd waar in we leven en ben ik terug in mijn jeugd waar geluk toen heel gewoon was en waar de wereld ophield aan de grens van je dorp en waar de rest van de wereld alleen maar op Nederland 1, 2 en 3 was te zien.
De woensdagmiddag met de film van Ome Willem of Ren je Rot. Meer keus was er niet!
De vooruitgang heeft ons gebracht waar we nu zijn en een ieder moet maar voor zich zelf zeggen of dit goed is of niet.
Vandaag heb ik mijn hoofd mijn vader en moeder weer zien lopen op het vrijerspaadje en herleef ik mijn eigen Memory Lane en voel ik weer de warmte van toen, hier op het veld in Drachstercompagnie met mijn vrienden van het 3e. Geluk is inderdaad heel gewoon!
Langzaam lopend naar de auto zing ik in mijn hoofd het lied: Het dorp van Wim Sonneveld:
Thuis heb ik nog een ansichtkaart
Waarop een kerk met kar en paard
Een Slagerij J. van der Ven
Luistert u de rest maar op YouTube.
Blijf gezond allemaal.
