Iedereen kent ze wel, de echte mannen, de mannen die te mooi om waar te zijn. Brad Pitt, George Clooney of Don Johnson van Miami Vice. Mannen die je alleen maar zag in films of op billboards met spannende muziekjes en prachtige vrouwen altijd om hen heen. Allemaal wilden we die man zijn. Ook ik droeg in de jaren 80 een roze shirtje met colbert. Het spannende muziekje en de mooie vrouwen moest ik er altijd bij denken. Maar ook allemaal wilden we deze mensen persoonlijk kennen. Natuurlijk een utopie en als compensatie zocht je in je eigen omgeving naar mannen die er op leken en je legde de lat dan al snel laag…..

Nu zit ik toch al heel wat jaren bij onze mooie club en nee, ik ben zeker niet zo’n man! Maar ook wij hadden bij KV It Fean een man die iedereen wilde zijn. Eigenlijk was hij te mooi voor ons. Met zijn fronsende neanderthaler blik in zijn ogen en zijn korte maar krachtige oneliners (Heeee Jong!).
Maar het waren met name die lege ogen van hem die dwars door je ziel heen keken en er voor zorgde dat je knikkende knietjes kreeg…….Het kan ook zijn dat hij gewoon te veel naar bier en snack rook en weinig inhoud in zijn iets te grote hoofd had, maar dan nog!
Deze man met zijn onvervalste stoppelbaard gecombineerd met een meedogenloze glimlach die menig vrouw gewillig naar het slachthuis leidde. Deze man was onze Marlboro Man.
Iedereen kent die reclame nog wel toen roken nog stoer was en de Marlboro man was in dit genre de absolute nummer 1. Ik heb ooit 1 week gerookt in mijn leven en dat was geen succes, maar aan de Marlboro Man heeft het niet gelegen. Wat een echte man was dit!

Bij ons was het Johan, ik zie hem nog als kleine dreumes zijn debuut in het 2e maken. Bij mij in het vak en meteen zag ik het…. deze kan niet korfballen! Maar toen gebeurde het, Johan en ikzelf botsten in een gek duel vol tegen elkaar aan. Ik was toen al volslank en Johan was mager en Johan ging neer, maar in plaats van te jammeren, zoals de meesten doen, piepte en kraakte hij even en hij stond weer op en ging door alsof er niets gebeurd was. Op dat moment wist ik het. Dit is onze echte man!
In de jaren daarop zag je Johan ontwikkelen en al kon hij niet korfballen, je wist als Johan scoorde won je de wedstrijd. Verdedigen kon hij daarentegen wel, tot aan vervelens toe. Bij de thuiswedstrijden zag je de vrouwelijke speelsters ook steeds iets te dicht bij hem staan, maar Johan zag dit niet. Johan was een man met een missie. Johan zou bewijzen dat er een Zijlstra was die wel kon korfballen. Johan ging het krachthonk in, de spiermassa nam toe, de stoppelbaard werd zijn imago en wij als de rest van de mannen wisten, we zijn kansloos. Ook wij, de 2e keus mannen wilden bij Johan zijn en de kruimels van hem oplikken die hij achter liet. Menig trainingsavond werd te laat afgesloten want niemand ging weg voordat Johan weg ging en wij….. wij volgden.

Maar wat was nu zijn kracht, wat maakte hem zo gewild, zijn korfbaltalent was het niet, ik heb hem ook nooit poëtische zinnen horen zeggen, gedichten horen voordragen of romantische liedjes horen zingen en echt een heer was hij ook niet, dit baseer ik op de bijzondere weddenschappen op viltjes die we ooit hebben gehad. Het is niet toevallig dat hij die viltjes nog altijd heeft.
Maar wat was het dan wel? Johan leeft met het motto: een man een man, een woord een woord. Johan verzaakte nooit, in wedstrijden kon hij 1000x mis schieten maar hij bleef hard werken voor het team en je wist: Johan staat achter je, dat was Johan!

Nu, jaren later, Johan heeft van zijn hobby zijn werk gemaakt. Kleine kinderen worden nooit groot. Werken met echte materialen, steen, beton en hout, wonend in een studentenappartement, zoals het hoort bij een echte man, is hij onze beroemdheid geworden. Johan staat op billboards langs de A7, en nee het is niet reclame voor de lokale erotische nachtclub en je ziet ook wel dat hij ouder wordt. Johan is HET gezicht van het bouwbedrijf waar hij voor werkt. Johan is de moderne Marlboro Man zonder sigaret. Johan is de stille wens van alle vrouwelijke 40+, ja we moeten realistisch blijven, ook Johan wordt er niet jonger op. Maar als ik de billboards zie, dan zie ik mijn Johan en even ben ik langs de snelweg gestopt om hem aan te raken. Want dit is mijn Johan en beter dan Don Johnson. Dit brengt me terug in een tijd toen geluk nog heel gewoon was. Afgelopen weekend kwam Johan weer in Surhuisterveen en alsof er niks veranderd was, dronken we weer bier en hoorde ik hem zeggen: “heee Jong” en ik wist, ik wil weer even bij Johan staan, want Johan is van ons. Johan is onze beroemdheid.

Proost maat.